از پرهاى سوخته و خیمه هاى خاکستر، چهل روز مى گذرد؛ از شانه هاى بى تکیه گاه و چشم هاى به خون نشسته، از لحظاتى که سیلى مى وزید و صحرا در عطشى طولانى، ثانیه هایش را به مرگ مى بخشید.

 حالا چهل روز است که مرثیه هامان را در کوچه هاى داغ، مکرر مى کنیم.

چهل شب است که بر نیزه شدن آفتاب را سر بر شانه هاى آسمان مى گرییم. «اى چرخ! غافلى که چه بیداد کرده اى».

 امروز، اربعین خورشید است. نگاه کن چگونه پرندگان، بر شاخه هاى درختان روضه مى خوانند؛ چگونه ابرها، فشرده فراقى عظیم، پهنه زمین را مى بارند!

 رفته اید و پس از شما، جاده ها، اسیر زمستانى همیشگى اند. پرواز ناگهان شما آتشى است که هرگز فرو نمى نشیند.

زخم عاشورا همیشه تازه است

پاییز را دیده اى، چگونه نوباوگان تابستان را به زمین مى ریزد و سر و روى جهان را به زردى مى نشاند؟! اکنون دیرى است که پروانه هاى هاشمى مان را شعله هایى یزیدى، بر تپه هاى خاکستر فرو ریخته اند.

دیرى است که گیسوان کودکى رقیه را بادهاى یغماگر، با خویش برده اند.

زمین، پاییزش را از یاد مى برد، اما زخم عمیق عاشورا را هرگز.

سال ها مى گذرد و ما همچنان سوگ کبوترانى آزاده را بر سینه مى کوبیم.

اربعین لاله ها

بشیر!

وقتى به مدینه النبى رسیدیم، مبادا کسى جلوى قافله اسراى کربلا، گوسفندى را سر ببرد! این کاروان، از سفر چهل روزه با سرهاى بریده بر بالاى نى مى آید.

نگذار هیچ لاله اى را در رثاى شهدایمان پرپر کنند! سراسر خاک کربلا، پر بود از گلبرگ هاى خونین و پاره اى که از هر سو مرا صدا مى زدند: «أخَىَّ اخَّى».

اجازه نده کسى بر سر و رویش خاک بریزد؛ هنوز باد، گرد و خاک کوچه هاى کوفه و شام را از سر و روى زنان و کودکان عزادار نربوده است.

این صورت هاى کبود و دست هاى سوخته، نیازى به گلاب افشانى ندارند؛ هنوز اربعین گل هایى که با تشنه کامى بر خاک و خون افتادند، نگذشته است.

بگو پاى برهنه به استقبالمان نیایند؛ این کاروان پر است از کودکانى که پاى پرآبله دارند.

سفارش کن شهر را شلوغ نکنند و دور و برمان را نگیرند، ما از ازدحام نگاه هاى نامحرم و بیگانه بازگشته ایم.

بگذار آسوده ات کنم بشیر!

دل زینب علیهاالسلام براى خلوت مزار جدش پر مى کشد تا به دور از چشم خونبار رباب و سکینه و سجاد علیه السلام و این کاروان داغدار، پیراهن کهنه و خونین حسین علیه السلام را بر سر و روى خویش بنهد و گریه هاى فرو خورده چهل روزه اش را یک سره رها سازد. 

روزی شیطان، موسی علیه السلام را ملاقات کرد و به او عرضه داشت : «ای موسی! تویی آن انسانی که خداوند مهربان برای رسالت برگزیده و بی واسطه با تو سخن می گوید و بدین خاطر از آبروی فوق العاده ای برخورداری.

من یکی از مخلوقات خدایم، گناهی را مرتکب شدم و علاقه دارم از آن گناه به درگاه حضرت حق توبه کنم! حضرت قبول کرد و از خداوند مهربان درخواست کرد : « الهی توبه اش را بپذیر.» خطاب رسید : « موسی! خواسته ات را قبول کردم. به شیطان امر کن به قبر آدم سجده کند، چرا که توبه ی از گناه، جبران عمل فوت شده است.»

موسی علیه السلام ابلیس را دید و پیشنهاد خدای متعال را به او گفت. ابلیس سخت عصبانی و خشمگین شد و با تکبر گفت : « ای موسی! من به زنده ی او سجده نکردم، توقع داری به مرده ی او سجده کنم!»

سپس گفت : « ای موسی! به خاطر این که به درگاه حق جهت توبه ی من شفاعت کردی، بر من حق دار شدی. به تو بگویم که درسه وقت مواظب ضربه ی من باش که هر کس در این سه موضع مراقب من باشد از هلاکت مصون می ماند:

1. به هنگام خشم و غضب مراقب فعالیت من باش که روحم در قلب تو و چشمم در چشم توست و همانند خون در تمام وجودت می چرخم تا به وسیله ی تیشه ی خشم ریشه ات را برکنم.

2. به وقت قرار گرفتن در میان جهاد متوجه باش که در آن وقت من مجاهد فی سبیل الله را به یاد فرزندان و زن و اهلش انداخته تا جایی که رویش را از جهاد فی سبیل الله برگردانم!

3. بترس از این که با زن نامحرم خلوت کنی که من در آن جا واسطه ی نزدیک کردن هر دو به هم هستم!»

 امام موسی کاظم (علیه السلام) فرمودند:

خوشا بر احوال شیعیان ما! همانان که در غیبت قائم ما به امامت و پیشوایی ما تمسک می نمایند و بر ولایت ما و برائت از دشمنان ما ثابت قدم می مانند. آنان از مایند و ما از آنان… پس خوشا بر احوالشان، خوشا بر احوالشان، ایشان در روز رستاخیز همراه ما و هم درجه ما خواهند بود.

 امشب براستی شبم از روز بهتر است/کز نور روی او همه عالم منور است

آن آفتاب برج  ولایت که  آفتاب /  در پیش مهر  رویش از  ذره  کمتر است

آن موسایی که موسی در طور کوی او/ منزل  گرفته  محوتجلای دیگر است

از آدم و  مسیح به  درگاه  جود او  /  چشم امیدشان همه چون حلقه بر در است

سرعلی،مقام جلی،نور منجلی/هفتم امام حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام)است   

مدتها بود که گنجشک با خدا هیچ سخنی نمی گفت…

  فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان می گفت: من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنوم و یگانه قلبی که دردهایش را در خود نگه می دارد.

  و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درختان دنیا نشست.   

  فرشتگان چشم به لب هایش دوختند…

  گنجشک هیچ نگفت…

   و خدا لب به سخن گشود و گفت : با من بگو از آنچه سنگینی

  سینه ی توست.

  گنجشک گفت: لانه کوچکی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و

  سر  پناه بی کسی ام!

  طوفانت آن را از من گرفت!…

  تنها دارایی ام همان لانه ی محقر بود، که آن هم…!

و سنگینی بغض راه را بر کلامش بست … سکوتی در عرش طنین انداز شد … همه ی فرشتگان سر به زیر انداختند.

خدا گفت : ماری در راه لانه ات بود، تو خواب بودی. به باد گفتم تا لانه ات را واژگون کند. آنگاه تو از کمین مار پر گشودی.

گنجشک، خیره در خدایی خدا مانده بود.

خدا گفت : و چه بسیار بلاها که به واسطه ی محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام برخاستی…!!

اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود. ناگاه چیزی در درونش فرو ریخت.

های های گریه هایش ملکوت خدا را پر کرد…

مردي از دست روزگار سخت مي ناليد، پيش استادي رفت و براي رفع مانع و رنج خود راهي خواست.

استاد ليوان آب نمكي را به او داد تا بخورد ، مرد به محض چشيدن آب نمك آن را پس زد و گفت خيلي شور و غير قابل تحمل است.

استاد وي را كنار دريا برد و به او گفت : همان مقدار آب بنوشيد و بعد از مزه اش پرسيد. مرد گفت: بهتر است مي توان تحمل كرد.

استاد گفت : شوري اين دو آب يكي است ولي ظرفشان با هم فرق دارد.

سختي و رنج دنيا هميشه ثابت است. اما ظرفيت ما مي تواند ليوان باشد يا دريا.

وقتي در رنج هستي بهترين كار بالا بردن ظرفيت و درك خود از مسائل است.

گاهي با تكرار همين دو كلمه همه چيز در نگاه دريايي ات محو خواهد شد:

دريا باش، دريا باش، دريا باش…