حضرت عباس علیه السلام فرمودند: «از ما چه دور است گرایش به یزیدیان!

نیک بنگرید و آن گاه قضاوت نمایید از چه کسی باید پیروی کرد:

از کسی که میگساری می کند یا از کسی که صاحب چشمه کوثر است؟!

از کسی که خانه اش جایگاه آوازه خوانان سرمست است یا

کسی که خانه اش جایگاه وحی و قرآن است؟!

از کسی که خانه اش محل لهویات و پلیدی هاست یا

کسی که خانه اش سرچشمه پاکی و آیات الهی است؟!.»

 ای که آواره ی چشمان تو دریا می شد / غرق در نیل غمت حضرت موسی می شد

می رسی دست نداری و کسی از پس نخل/ با عمودی به سر راه تو پیدا می شد

همه دیدند به روی بدن تو هر تیر/ با چه سختی بغل تیر دگر جا می شد

رفتی و باد سیاهی طرف معجر رفت/ اول بی کسی زینب کبری می شد

مادرم آمد و عطر نفس علقمه ات/ بی تو ای پشت پناهم کمرم تا می شد

عجبا! امام مأمن كره ارض است و اگر نباشد، ‌خاك اهل خویش را یكسره فرو می بلعد، و اینان برای او امان نامه می فرستند…

و مگر جز در پناه حق نیز مأمنی هست؟

 عقل را ببین كه چگونه در دام جهل افتاده است!

و عشق را ببین كه چگونه پاسخ می گوید: «آن كه مردم را به اطاعت خداوند و رسول او دعوت می كند هرگز تفرقه افكن نیست و مخالفت خدا و رسول نكرده است. بهترین امان، امان خداست. و آن كس كه در دنیا از خدا نترسد، آنگاه كه قیامت برپا شود در امان او نخواهد بود. و من ازخدا می خواهم كه دردنیا از او بترسم تا آخرت را در امان او باشم… »

ای سرو قطعه قطعه در خون کشیده ام/گریم بلند برگل در خون طپیده ام

صد بار جان رسیده به هر گام بر لبم/ تا در کنار پیکر پاکت رسیده ام

قوت ز هر دو زانو و نورم ز دیده رفت/ز آن دم که بانگ یا ابتایت شنیده ام

تنها نه در کنار بدن بلکه نوک نی/ گرید به زخم های تو راس بریده ام

ای اهل کوفه هلهله از چیست این همه/ساکت شوید من پدری داغ دیده ام

 یا حسین(علیه السلام) تو از کربلا آغاز نشدی و عاشورا روز ولادت تو نبود. تو در کربلا خاتمه نیافتی و عاشورا روز پایان زندگیت نبود. تو نه مثل همه‌ای و کربلایت نه مثل همه‌ی زمین‌ها و عاشورایت نه مثل همه‌ی روزها که «لا یوم کیومک یا اباعبدالله».خدا خواست تا تو صدای او باشی و حنجره‌ات حنجره‌ای که او در آن همیشه جاری است. خدا خواست تا خود را در یک جلوه به انسان نشان دهد و تو را نشان داد و کربلایت را و عاشورایت را.خدا خواست تا تو از آدم تا خاتم و از علی (علیه السلام) تا مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) تا آخرالزمان و تا قیامت حضور داشته ‌باشی و مگر نه این‌که ذکر نامت فرشتگان را هنگام خلقت محزون کرد و اشک آدم را درآورد و نوح را اندوهگین نمود و کشتی نجاتش شد و دست بر سرِ همه‌ی انبیاء کشید تا واسطه‌‌ای برای تقرب به محبوب باشد.

یا حسین(علیه السلام) تو در کربلا پایان نیافتی، کربلا آغاز انتشار تو بود.کبوتران، بال از خون تو رنگین کردند و هم قسم شدند تا پیام تو را به چهار سوی جهان برسانند. از این است که تو پس از قرن‌ها هنوز زنده‌ای و هر روز بر عاشقان و شیفتگانت افزوده‌تر می‌شود.وهنوز و همیشه قلب‌های صاف و زلال در تسخیر نام زیبا و سحرآمیز تواند و چشم‌های پاک و مصفا اشک‌ریز مصیبت‌هایت.
یا حسین(علیه السلام)،تو در کربلا تمام نشدی، خدا نخواست که تمام شوی و خدا آن‌چه را بخواهد خواهد شد.تو و کربلایت زیباترین و چشم‌نوازترین تابلوی تاریخ هستید و چه زیبا خواهرت زینب(سلام الله علیها)، راوی این تابلوی خدایی شد و فرمود: «مارأیت الا جمیلا» من در کربلا جز زیبایی ندیدم.

خدایا قطره ای ازاین نگاه زیبا و زیبانگر را به ماببخش تا در برابر مشکلات و مصیبت ها برای کسب رضایت تو صبور باشیم و شکرگزار.آمین

عاشورا یعنی… عاشورا يعني قطرات اشكي كه حسين (علیه السلام) براي فرداي اهل بيت خويش ريخت ، عاشورا يعني جمع كردن خارهاي بيابان در شب تاريك ، يعني سيراب كردن كودك شيرخواره با سرانگشتان پيكاني تيز، عاشورا يعني ضجه هاي كودكاني غريب درصحرايي سوزان ، يعني فرو رفتن خارهاي بيابان در پاهاي كودكانه اي كه به دنبال عشق نداي لبيك سرداده بودند ، يعني اوج مردانگي و ايستادگي ، يعني تجسم تمام غيرت هايی كه در چشمهاي نجيب عباس سو سو ميزد، عاشورا يعني دلدادگي به سرچشمه پاكيها ، يعني طعم شيرين عطش در كنار يار، پيامد عشق ورزي به نور ، عاشورا يعني صداي گريه هايي كه از سر تشنگي در گلو خفه ميشد، يعني پر كردن مشك آب در عين عطش ، يعني پرپر شدن و دم بر نياوردن ، يعني به آسمان پرتاب كردن خون گلوي شش ماهه اي كه از تشنگي به چشمان پدر خيره شده بود…

خسته، تنها، غریب و زخمی، در برزخی از رفتن و ماندن، و در جاده‌ای تاریک و ظلمانی، بی روشنای فانوسی در سکوتی مرگبار ره گم کرده بودیم.
صدایمان همچون در چاه‌ افتادگان و غرق‌شدگان در دریا به هیچ کس نمی‌رسید.
زیر خروارها خاک فرو رفته بودیم و هیچ امیدی برای جوانه زدنمان نبود. هرچه بود تاریکی بود و ظلمت و سیاهی و شب که چادر خویش را بر هستی‌مان گسترده بود.
از خویش نومید و از من تهی شده بودیم که ناگهان بارقه‌ی امیدی، روشنای خیره‌کننده‌ای، دست نوازشی،‌ لبخند محبتی، آغوش گرمی و صدای آشنایی از آن سوی خوبی‌ها ما را به خویش فراخواند. صدای زیبای حسین(عليه السلام) که درهستی پیچید و پشت هفت آسمان را لرزاند.
شگفتا او به یاری ما آمده بود ولی فریادش بلند بود که:” هل من ناصر ینصرنی؟” آیاکسی هست مرا یاری کند؟ او جسم و جان زخمی‌مان را التیام می‌داد ولی صدا می‌زد:"هل‌ من مُعین یعیننا لوجه الله؟” آیا کسی هست برای خدا به یاری ما برخیزد؟ او محافظ همه‌ی حریم‌ها و حرم‌های ما شده بود اما می‌گفت: هل من ذاب یذب عن حرم رسول الله؟آیا کسی هست ازحریم حرم رسول الله دفاع و پاسداری نماید؟ مانده بودیم چگونه پاسخش بگوییم؟ با کدام زبان؟ با کدام بیان؟ با کدام عمل؟ نصرت او عمل می‌خواست، حمایتش، شمشیر آخته می‌طلبید، دفاع از حرمش بصیرت می‌خواست و تیزبینی.
دست به سینه رو به سویش ایستادیم، رو به کربلا، رو به وعده‌گاه عاشقان، آن‌جا که فردا قبله خواهد شد. دست‌های‌مان را گرفت و آسمانی‌مان نمود و همه‌ی وجودمان را از محبت خویش سرشار کرد.
از آن روز با شکوه سال‌ها می‌گذرد و ما هر روز به عشق دیدارش و به امید هم‌رکابی بافرزند منتقمش مهدی(عليه السلام) چشم به ثانیه‌‌های انتظار دوخته‌‌ایم و ورد زبانمان این است که:

“حبیبی یا حسین” و ” السلام علیک یا صاحب الزمان”