امام خامنه ای (مد ظله العالی):

مهدی موعود علیه السلام نسبت به ما در نهایت درجه ی مهربانی، عطوفت و فروتنی است. محبت و مهربانی پدرانه ی او نسبت به ما، خالص ترین و شیرین ترین محبت هاست؛ محبتی در نهایت صداقت و اخلاص و به دور از هر شائبه ی طمع و نیاز.

وسعت محبت او به ما، به بلندای وجودمان است…او ما  را به بلندای ابدیت می بیند؛ با رنگ و بوی الهی،با گوهری انسانی و با ارزشی نامتناهی… و از این رو خالصانه به ما عشق می ورزد.

…زود باشد که ما را از مهربانی و مهرورزی پدرانه ی خویش سرشار گرداند؛ و زود باشد که هدایت و تربیت ما را عهده دار گردد و چونان مربی و پدری مهربان استعدادهای درونی ما را به نهایت درجه ی شکوفایی و عقل و ایمان و اخلاق ما را به نهایت درجه ی بالندگی برساند.

به سوی شام

مأموران ابن زیاد، خاندان پیامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) را سوار بر شتران بی جهاز از شهرها و روستاها عبور می دادند تا شیعیان، درس عبرت گرفته، فکر مبارزه با یزید را از سر بیرون آورند.

کاروان اهل بیت رسالت علیهم السلام در روز اول ماه صفر سال 61 وارد شام شدند.

شمر (لعنت الله عليه) دستور داد سرهای شهدا را در میان کاروان قرار داده و اسرا را از مرکز پر جمعیت عبور دهند.
هنگامی که اسیران را از خیابانهای شام عبور می دادند، پیرمردی خود را به امام زین العابدین (عليه السلام) رساند و با لحن تحقیرآمیزی گفت:

خدا را سپاس که شما را کشت، شاخ و برگتان را سوزاند و امیرالمؤمنین (یزید) را بر شما پیروز کرد.

امام سجاد (عليه السلام) با اینکه از رنج سفر خسته و افسرده بود ولی با آوایی ملکوتی و چهره ای رئوف بدون اینکه خشمگین شود به پیرمرد فرمود:

ای مرد، آیا قرآن خوانده ای؟
بلی
 آیا آیه ی «قل لا أسئلکم علیه اجر الا المودة فی القربی»  را به خاطر داری؟
 بلی این آیه را بارها تلاوت کرده ام.

 ای مرد ما «ذوی القربی» هستیم؛ و سپس خود را معرفی کرد.

 تو رابه خدا سوگند آیا زین العابدین(عليه السلام) تویی؟
بلی.

پیرمرد از گفته ی خود پیشمان شد و گفت:
به خدا سوگند من هرگز ندانستم که محمد (صلي الله عليه و آله و سلم) را به غیر یزید و خویشان او خویشاوندی دیگر هست.

آنگاه اشک از دیدگانش جاری شد و عمامه از سر برگرفت و سر به آسمان بلند کرده و گفت:

بار الها من از دشمنان آل محمد (صلي الله عليه و آله و سلم)، از جن و انس، به سوی تو بیزاری می جویم.
سپس از امام پرسید آیا توبه ی من قبول است؟ حضرت فرمود: بلی، خدا توبه ی تو را می پذیرد و تو به ما خواهی پیوست.

یزید از این ماجرا آگاهی یافت و فرمان داد او را به شهادت رساندند.

دردها مي چكد از حال و هواي سفرش

گرد غم ريخته بر چادر مشكي سرش

تك و تنها و دوتا چشم كبود و چند تا

طفل بي كس شده افتاده فقط دور و برش

روزها از گذر كوچه ي آتش، رفته

اثر سوختگي، مانده سر بال و پرش

با چنين موي پريشان و بدون معجر

 طرف علقمه، اي كاش نيفتد گذرش

همه ي بغض چهل روزه ي او خالي شد

 همه ي كرب و بلا گريه شد از چشم ترش 

خواستم بر دامنم بگذارمت اما نشد / خواستم از خاک وخون بردارمت اما نشد

این تن صد پاره را همیاری یک بوسه نیست/خواستم بی بوسه هم بسپارمت اما نشد

دست بردم زیر جسم پاره اما ریختی/ خواستم تا می شود بشمارمت اما نشد

چون یتیمت با تازیانه از تنت دور شد/ گفتمش در قتلگه باز آرمت اما نشد

پاره های معجرم گرچه تبرک شد ز خون/ خواستم بر چادرم بنگارمت اما نشد

 یاصاحب الزمان(علیه السلام) :

 ای مقتدا برگرد تا دل ها حسینی است / مولای ما برگرد تا دل ها حسینی است

رفتی ز سرداب و برون آیی ز کعبه / تا کربلا برگرد تا دل ها حسینی است

ای که شعارت یالثارات الحسین(علیه السلام) است / نور خدا برگرد تا دل ها حسینی است

گفتی فرج را با دعا از ما بخواهید / روح دعا برگردتا دل ها حسینی است

سرها هنوز از نیزه می خواند شما را / با نیزه ها برگردتا دل ها حسینی است