دردها مي چكد از حال و هواي سفرش

گرد غم ريخته بر چادر مشكي سرش

تك و تنها و دوتا چشم كبود و چند تا

طفل بي كس شده افتاده فقط دور و برش

روزها از گذر كوچه ي آتش، رفته

اثر سوختگي، مانده سر بال و پرش

با چنين موي پريشان و بدون معجر

 طرف علقمه، اي كاش نيفتد گذرش

همه ي بغض چهل روزه ي او خالي شد

 همه ي كرب و بلا گريه شد از چشم ترش