دردها مي چكد از حال و هواي سفرش

گرد غم ريخته بر چادر مشكي سرش

تك و تنها و دوتا چشم كبود و چند تا

طفل بي كس شده افتاده فقط دور و برش

روزها از گذر كوچه ي آتش، رفته

اثر سوختگي، مانده سر بال و پرش

با چنين موي پريشان و بدون معجر

 طرف علقمه، اي كاش نيفتد گذرش

همه ي بغض چهل روزه ي او خالي شد

 همه ي كرب و بلا گريه شد از چشم ترش 

حضرت عباس علیه السلام فرمودند: «از ما چه دور است گرایش به یزیدیان!

نیک بنگرید و آن گاه قضاوت نمایید از چه کسی باید پیروی کرد:

از کسی که میگساری می کند یا از کسی که صاحب چشمه کوثر است؟!

از کسی که خانه اش جایگاه آوازه خوانان سرمست است یا

کسی که خانه اش جایگاه وحی و قرآن است؟!

از کسی که خانه اش محل لهویات و پلیدی هاست یا

کسی که خانه اش سرچشمه پاکی و آیات الهی است؟!.»

 ای که آواره ی چشمان تو دریا می شد / غرق در نیل غمت حضرت موسی می شد

می رسی دست نداری و کسی از پس نخل/ با عمودی به سر راه تو پیدا می شد

همه دیدند به روی بدن تو هر تیر/ با چه سختی بغل تیر دگر جا می شد

رفتی و باد سیاهی طرف معجر رفت/ اول بی کسی زینب کبری می شد

مادرم آمد و عطر نفس علقمه ات/ بی تو ای پشت پناهم کمرم تا می شد

عجبا! امام مأمن كره ارض است و اگر نباشد، ‌خاك اهل خویش را یكسره فرو می بلعد، و اینان برای او امان نامه می فرستند…

و مگر جز در پناه حق نیز مأمنی هست؟

 عقل را ببین كه چگونه در دام جهل افتاده است!

و عشق را ببین كه چگونه پاسخ می گوید: «آن كه مردم را به اطاعت خداوند و رسول او دعوت می كند هرگز تفرقه افكن نیست و مخالفت خدا و رسول نكرده است. بهترین امان، امان خداست. و آن كس كه در دنیا از خدا نترسد، آنگاه كه قیامت برپا شود در امان او نخواهد بود. و من ازخدا می خواهم كه دردنیا از او بترسم تا آخرت را در امان او باشم… »

ای سرو قطعه قطعه در خون کشیده ام/گریم بلند برگل در خون طپیده ام

صد بار جان رسیده به هر گام بر لبم/ تا در کنار پیکر پاکت رسیده ام

قوت ز هر دو زانو و نورم ز دیده رفت/ز آن دم که بانگ یا ابتایت شنیده ام

تنها نه در کنار بدن بلکه نوک نی/ گرید به زخم های تو راس بریده ام

ای اهل کوفه هلهله از چیست این همه/ساکت شوید من پدری داغ دیده ام

عاشورا یعنی… عاشورا يعني قطرات اشكي كه حسين (علیه السلام) براي فرداي اهل بيت خويش ريخت ، عاشورا يعني جمع كردن خارهاي بيابان در شب تاريك ، يعني سيراب كردن كودك شيرخواره با سرانگشتان پيكاني تيز، عاشورا يعني ضجه هاي كودكاني غريب درصحرايي سوزان ، يعني فرو رفتن خارهاي بيابان در پاهاي كودكانه اي كه به دنبال عشق نداي لبيك سرداده بودند ، يعني اوج مردانگي و ايستادگي ، يعني تجسم تمام غيرت هايی كه در چشمهاي نجيب عباس سو سو ميزد، عاشورا يعني دلدادگي به سرچشمه پاكيها ، يعني طعم شيرين عطش در كنار يار، پيامد عشق ورزي به نور ، عاشورا يعني صداي گريه هايي كه از سر تشنگي در گلو خفه ميشد، يعني پر كردن مشك آب در عين عطش ، يعني پرپر شدن و دم بر نياوردن ، يعني به آسمان پرتاب كردن خون گلوي شش ماهه اي كه از تشنگي به چشمان پدر خيره شده بود…